Ανυπόγραφο

Τχ. 1 (1845), σ. 25-30

Προκειμένου να αναφερθεί η συγγραφέας στο θέμα της ισότητας των "δύο γενών" θεωρεί αναγκαία μια ιστορική αναδρομή στην κοινωνική κατάσταση των γυναικών. Επισημαίνει εξαρχής την ανάγκη επιφυλάξεων απέναντι στις γραπτές πηγές μια και μόνον οι άνδρες έγραψαν περί γυναικών, νομοθέτησαν κλπ. Αναφέρεται στους φιλοσόφους οι οποίοι έγραψαν είτε μόνο για τους άνδρες ως τα μόνα αξιόλογα ιστορικά υποκείμενα είτε αναφέρθηκαν αρνητικά ή με σχετική αδιαφορία στις γυναίκες. Ιδιαίτερα από το μεσαίωνα και εξής έγινε συλλογή των πλέον αρνητικών γνωμών για τις γυναίκες και αυτές μεταβλήθηκαν σε αξιώματα που παραμένουν σε ισχύ έως τις μέρες της συγγραφέως. Από την άλλη αναφέρει ότι οι ποιητές εξύμνησαν (θεοποίησαν) τη γυναίκα. Η δική της θέση είναι ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει. Η γυναίκα είναι και αυτή ανθρώπινο ον με ιδιότητες εξίσου σημαντικές με αυτές του άνδρα και νοητικά ίδια. Για να μπορέσει κάποιος να εκφράσει θέσεις υπέρ ή κατά της ισότητας θα έπρεπε να δοθούν και στα ίδια φύλα οι ίδιες δυνατότητες παιδείας και ανάπτυξης. Αυτό δεν έχει γίνει όμως. Οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα δεν είναι θέμα φύσης αλλά θέμα νόμων και ανατροφής. Επομένως είναι ανάγκη η κοινωνική μέριμνα να στραφεί σε αυτήν την κατεύθυνση και να νομοθετηθεί η μέριμνα για την εκπαίδευση και τα δικαιώματα των γυναικών, καθώς σύμφωνα με το άρθρο η θέση της γυναίκας εξαρτάται και από την αξία που οι νομοθέτες της δίνουν.