Ανυπόγραφο

Τχ. 1 (1845), σ. 69-74

Η συντάκτρια από την αρχή ξεκαθαρίζει ότι μέσα από αυτήν την επιστολή (για την οποία μας έχει προετοιμάσει από το τέλος του προηγούμενου άρθρου «Οι αρχαίοι Έλληνες») θα αναφερθεί γραπτώς σε όσα μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να πει. Κατηγορεί τους πατέρες που επιμένουν να παντρεύουν τις κόρες τους, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο ανεκμετάλλευτες τις αρετές και τις ικανότητες των θυγατέρων τους στο βωμό της μονοτονίας που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα. Απευθύνει ένα κάλεσμα σε όλες τις γυναίκες να ακολουθήσουν το δικό της παράδειγμα. Να εκμεταλλευτούν, δηλαδή, τις ευκαιρίες που τους δίνονται και να διοχετεύσουν τη δημιουργικότητα τους. Τις παροτρύνει να μην καταπνίγουν τις επιθυμίες τους και να σπάσουν τα δεσμά των συντηρητικών ανδροκρατούμενων αντιλήψεων. Για να γίνει ακόμα πιο πειστική επικαλείται τον σπουδαίο αρχαίο Έλληνα γλύπτη αγαλμάτων, Πραξιτέλη και το διασημότερο έργο του -την Αφροδίτη της Κνίδου- το οποίο εμπνεύστηκε βλέποντας την ομορφιά της Φρύνης.