Ανυπόγραφο

Τχ. 5 (1845), σ. 150-167

Στο διήγημα αυτό -μια διδακτική ιστορία- επισημαίνεται η χρησιμότητα/αναγαιότητα της εκπαίδευσης των γυναικών για να είναι αποτελεσματικές στο ρόλο τους στην ιδιωτική σφαίρα. Τη θέση της αυτή η συγγραφέας (εκδότρια) την προβάλλει μέσα από τις (αρνητικές) συνέπειες της μη απόκτησης των αναγκαίων εκπαιδευτικών εφοδίων, όπως και εκ του αντιθέτου, μέσα από την μεταμέλεια της κεντρικής ηρωίδας και την προσπάθειά της να αποκτήσει τα αγαθά της παιδείας/εκπαίδευσης, τα οποία από επιπολαιότητα είχε αρχικά απαξιώσει. Αντιθετικά, το θετικό παράδειγμα προβαλλεται μέσα από την ορφανή εξαδέλφη που μελετώντας γίνονται ικανή να ασκεί το επάγγελμα της κατοίκον δασκάλας σε ευγενείς οικογένειες και να κερδίζει αξιοπρεπώς τη ζωής της αλλά και την εκτίμηση του κοινωνικού περιγύρου. Το τελευταίο, ανδεικνύει και την κατάφαση της συγγραφέως στην βιοποριστική αξιοποίηση των εκπαιδευτικών εφοδίων (και για τις γυναίκες της αστικής τάξης) για την εξασφάλιση της ζωής τους στην περίπτωση μελλοντικών αρνητικών συγκυριών της ζωής.